تزریق 600 میلیارد دلار به اقتصاد آمریکا

در تازه ترین تصمیم فدرال رزرو برای کمک به احیای اقتصادی اعلام شد

  بورس نیویورک یک روز پس از اعلام تصمیم فدرال رزرو - عکس: رویترز
    در پی این تصمیم شاخص بورس ها و قیمت نفت افزایش یافت
    فدرال رزرو آمریکا در تازه ترین تصمیم خود برای کمک به احیای اقتصاد این کشور روز چهارشنبه اعلام کرد که 600 میلیارد دلار به اوراق قرضه دولتی تزریق خواهد کرد تا نرخ بهره را حتی از حد فعلی نیز پایین تر ببرد و واکنشی زنجیری را پایه ریزی کند که سرانجام اشتغالزایی و تحرک اقتصادی را در پی داشته باشد.
    به گزارش آسوشیتد پرس، فدرال رزرو اعلام کرد قصد دارد از اواسط سال میلادی آینده هر ماه به میزان 75 میلیارد دلار اوراق قرضه بخرد. ایده ای که در پس این تصمیم نهفته است این است که مردم تشویق شوند تا پول بیشتری خرج کنند و همچنین محرکی برای اشتغالزایی ایجاد شود که هر دوی اینها راه هایی برای افزایش رشد اقتصادی است.
    اعلام این تصمیم فدرال رزرو باعث افزایش ارزش سهام به بالاترین حد در سال جاری شد. پیش از این نیز بورس ها با پیش بینی این تصمیم فدرال رزرو هفته ها بود که شاهد افزایش بودند. اما این طرح فدرال رزرو خیلی زود با این نگرانی همراه شد که ممکن است این برنامه کافی نباشد و با ایجاد تورم، ایجاد حباب دارایی ها و کاهش بیشتر ارزش دلار ممکن است اثر معکوس از خود بر جای گذارد. حتی تحلیلگرانی که نگران چنین وضعیت معکوسی نبودند گفتند که به نظر نمی رسد این برنامه بتواند تاثیر بسیار زیادی بر جای گذارد. مارک زندی، اقتصاددان ارشد مرکز تحلیلی مودیز درباره این برنامه گفت: «این برنامه با هدف افزایش رشد اقتصادی تدوین شده است اما در آن حل مشکلات مطرح نشده است.» وی افزود: «حتی با وجود این اقدام فدرال رزرو، ما هنوز برای اقتصاد آمریکا در شش تا 12 ماه آینده احساس ناراحتی می کنیم.»
    این تصمیم فدرال رزرو تنها یک روز پس از آن اعلام شد که رای دهندگان سرخورده از بیکاری و وضعیت بد مسکن در آمریکا طی انتخابات میان دوره ای کنگره، کنترل مجلس نمایندگان را به دست جمهوری خواهان سپردند تا بلکه آنان بتوانند اقتصاد کشور را به ثبات برسانند. این حکومت دوگانه احتمالاراه را برای باراک اوباما در مسیر اجرای برنامه های بزرگ اقتصادی دشوار می سازد و فشار بیشتری را بر فدرال رزرو وارد خواهد کرد تا گام های باثبات تری بردارد. علاوه بر این برنامه مذکور کوچک تر از آنچه است که سیاستگذاران فدرال رزرو بتوانند آن را مانند برنامه سال 2008 خود روش «شوک و عظمت» برای مبارزه با بحران مالی بنامند. در آن سال فدرال رزرو 7/1 تریلیون دلار اوراق قرضه خریده بود.
    در کنار این اقدام فدرال رزرو بازارهای مالی روی کار آمدن جمهوری خواهان را هم هفته ها انتظار می کشیدند. پس از اعلام تصمیم فدرال رزرو اما شاخص میانگین صنعتی داوجونز 26 واحد افزایش یافت؛ یعنی حدود 25/0 درصد و همین کافی بود تا رکورد جدیدی را برای سال جاری رقم زند. قیمت اغلب اوراق قرضه افزایش یافت. تقاضای عظیم فدرال رزرو موجب افزایش بیشتر ارزش اوراق قرضه خواهد شد و درآمد آنها را که با نرخ ارز مرتبط است، کاهش خواهد داد. ده تن از اعضای کمیته بازار آزاد فدرال رزرو به این برنامه رای مثبت دادند. تنها مخالف آن توماس هووینگ، رییس فدرال رزرو کانزاس سیتی بود که گفت این برنامه بیش از حد پر خطر است. یکی از نگرانی های وی این بود که این برنامه فدرال رزرو تورم را افزایش خواهد داد، اما رییس فدرال رزرو، بن برنانکه، اظهار داشت که این نگرانی ها بزرگ نمایی شده است. در پی انتشار تصمیم فدرال رزرو قیمت فروش آینده نفت خام به رکورد سال جاری رسید، اما ارزش دلار کاهش یافت. قیمت نفت خام برای تحویل در ماه دسامبر در آسیا به رکورد 22/87 دلار در هر بشکه رسید. البته این رقم پس از آن با کمی کاهش در رقم 02/87 دلار در هر بشکه ثابت شد. تقاضای قوی جهانی موجب افزایش قیمت نفت خام می شود و ارزش پایین دلار موجب می شود، کالاهایی که با دلار معامله می شوند در بازارهای بین المللی رقابتی تر شوند. البته کاهش عرضه نیز نقش خود را ایفا می کند و عرضه بنزین در هفته گذشته کاهش یافته بود و چشم انداز عرضه تیره و تار شده بود.
    دیروز بورس های آسیا هم شاهد افزایش بودند. شاخص عمده سهام اروپایی(FTEU3) نیز از افزایش بورس های آسیایی تبعیت کردند و 2/0 درصد افزایش یافتند. شاخص میانگین نیکی ژاپن در میان افزایش های آسیایی برای دومین روز متوالی پیشتاز بود و 9/2 درصد افزایش یافت. شاخص ام اس سی آی که مربوط به سهام آسیا - پاسیفیک است 9/0 درصد افزایش یافت.
    شاخص هنگ سنگ هنگ کنگ افزایشی نزدیک به 4/1 درصدی را از خود نشان داد. شاخص دلار آمریکا که معیاری است برای عملکرد این ارز در برابر شش ارز عمده دیگر جهان به کمترین رکود 11 ماهه نزدیک شد. ارزش طلانیز به بالاترین رکورد خود یعنی 1،394 دلار در هر اونس رسید. 

 

بلوتوث هایتان را خاموش کنید

هکرهای تلفن همراه برای ربودن عکس ها و فیلم های خانوادگی شما کمین کرده اند

شما در خطرید؛ خطری که بنیان خانواده تان را متزلزل می کند؛ خطری که شما یا بستگانتان را تا مرز خشم، جنون، ارتکاب قتل یا خودکشی می برد؛ خطری که آبرویتان را به باد می دهد و انگشت نمایتان می کند تا خاص و عام برای عبرت هم مثال تان بزنند و بگویند: «بیچاره، همه اطلاعات گوشی اش را دزدیده اند، حتی عکس های خصوصی اش را.»
    آنچه در این گزارش می خوانید، یک تجربه خطرناک است که برای درکش، باید موبایلتان را کاملااز هر نوع شماره، عکس، فیلم و پیامک خالی کنید و قید شماره تلفن تان را هم برای همیشه بزنید، تا وارد روندی شوید که نشانتان دهد هکر ها چگونه به فایل های خصوصی دیگران از طریق گوشی تلفن همراهشان، چوب حراج می زنند، اما اگر شما هم از خطر کردن می ترسید، پس ماجراجویی را به خبرنگار «جام جم» واگذار کنید تا ماجرای آشنایی کوتاه با یکی از هکرهای تلفن همراه را برایتان بگوید: آشنایی من با این هکر، برنامه ریزی شده نبود، او با یک گوشی تلفن همراه در دستش که صفحه نمایشی نسبتا بزرگی داشت، تکیه داده بود به میله سرد وسط مترو و عکس هایی را تماشا می کرد و لبخند می زد. وقتی متوجه شد نگاهم روی صفحه نمایش گوشی اش ثابت مانده است، اول سرگرمی محبوبش را پنهان کرد اما طولانی بودن مسیرمان، باعث شد یخ ها آرام آرام آب شوند.
    روی صفحه نمایشگر تلفن همراه او، عکس زنی جوان و بی حجاب بود که شباهت زیادی به بانوی محجبه ای در همان واگن داشت. «چه بامزه ! این عکس موبایلتان، کاملاشبیه آن خانمی است که آن طرف نشسته، این جور تصادف ها خیلی کم پیش می یاد!» این شروع گپ و گفت ما بود، ناشناس کم سن و سال از ته دل خندید و گفت: «هیس! خب این عکس همونه! موبایلش را هک کردم. تازه عکس های بیشتر هم هست ! ببین!»
    خانم الف (خودش دلش می خواست به این نام خوانده شود) به من یاد داد که اگر بلوتوث کسی روشن باشد یک هکر براحتی می تواند همه اطلاعات گوشی او را از شماره تلفن ها گرفته تا عکس ها و پوشه های شخصی صاحب گوشی، بدزدد.
    او گفت: «هر روز مسیری طولانی را در مترو انتخاب می کنم تا برای سرگرم شدن، اطلاعات موبایل های مردم را بخوانم. هر روز بالاخره کسی پیدا می شود که بلوتوثش را روشن بگذارد. هدفم از این کار فقط سرگرمی است و قصد اخاذی ندارم.»
    الف، تعریف کرد که مردم معمولابرای ردوبدل کردن فایل های صوتی و غیره با هم، سیستم بلوتوث تلفن همراهشان را در مترو روشن می کنند و اگر تلفن همراه کسی مجهز به برخی نرم افزارهای ویژه هک باشد، در چند ثانیه می تواند از طریق ارسال بلوتوث، وارد تلفن همراه قربانی شود. الف معتقد است: «وقتی بلوتوث گوشی تلفن همراه کسی روشن باشد، یا هکر است! یا قربانی!»
    
    اما هک کردن تلفن همراه با بلوتوث، تنها تخصص الف نبود، او می دانست چطور باید در نقش دختری نگران که شارژ گوشی اش تمام شده است، گوشی همراه دیگران را برای تماسی فوری با مادر بیمار خیالی اش برای چند دقیقه امانت بگیرد و کدی را وارد کند که از طریق آن، هزینه همه مکالمات تلفنی اش به حساب آنها نوشته شود!
    او توضیح داد : «با اس ام اس هم می شود تلفن را هک کرد اما هنوز این یک فقره را یاد نگرفته ام.» تاکنون کسی از الف شکایت نکرده است، او هیچ سابقه کیفری ندارد و اعتقاد دارد وعده برخورد با هکرهای گوشی های همراه فقط یک بلوف پلیسی است.
    

رکورد دوساله بورس های جهان شکست

گروه بین الملل- دیروز، چهارشنبه، ارزش سهام جهان رکورد دو سال گذشته را شکست و ارزش دارایی های سهامداران به بالاترین حد خود از اواسط سال 2008 میلادی تاکنون رسید، چون سرمایه گذاران پیش بینی کردند آمریکا سیاست های بیشتری برای تسهیل پولی ارائه خواهد کرد و به حمایت از اقتصاد جهانی خواهد شتافت. قرار بود اواخر دیروز فدرال رزرو درباره سیاست گذاری های خود تصمیم گیری نماید.
    بازارها انتظار داشتند فدرال رزرو اعلام کند که دست کم 500 میلیارد دلار از خزانه های ایالات متحده آمریکا ظرف پنج ماه صرف خرید اوراق قرضه شود، البته تردیدهای زیادی در مورد اندازه و سرعت این خرید مطرح بود. دیروز شاخص جهانی سهام، ام اس سی آی، تا 42/320 واحد افزایش یافت و بدین ترتیب افزایش های سال جاری میلادی به 7 درصد رسید. فروش آینده سهام آمریکا هم افزایش یافت و این نشانه ای بود از بازگشایی باثبات شاخص ها در وال استریت. دیروز ارزش سهام اروپایی هم 4 درصد افزایش نشان داد و گویی پیروزی جمهوری خواهان در مجلس نمایندگان آمریکا اعتماد سرمایه گذاران را افزایش داد. وضعیت سهام در آمریکا اما دیروز چنان بود که نشان می داد واکنش بازار به پیروزی جمهوری خواهان در انتخابات میان دوره ای کنگره آمریکا چندان زیاد نبود چون آن ها بیشتر توجه خود را به جلسه فدرال رزرو معطوف داشتند و در انتظار نتایج آن بودند. در آسیا نیز ارزش سهام به پیروی از افزایش یک شبه در وال استریت، افزایش یافت. دلار نیز در آستانه جلسه فدرال رزرو تحت فشار بود چون انتظار می رفت این بانک محرک های بیشتری برای قدرت بخشی به احیای اقتصادی کند آمریکا ارائه کند. شاخص بخش آسیا پاسیفیک ام اس سی آی در پی افزایش وال استریت، 9/0 درصد افزایش یافت که علت آن افزایش سهام مربوط به مواد و انرژی بود. پیشتاز افزایش های آسیایی شاخص هنگ سنگ هنگ کنگ بود که به بالاترین حد خود طی 28 ماه گذشته رسید. علت آن افزایش ارزش سهام بخش بانکداری، املاک و نفت بود. شاخص کاسپی کره جنوبی با 9/0 درصد افزایش بسته شد چون خریدهای خارجی بانک ها و بیمه ها افزایش یافتند و علت آن پیش بینی هایی بود مبنی بر اینکه این کشور نیز در پی افزایش نرخ بهره توسط بانک مرکزی استرالیا اقدام به افزایش نرخ بهره بانک های خود خواهد نمود. بازارهای مالی ژاپن به دلیل تعطیلات ملی بسته بودند. در مجموع می توان گفت که بازارها ضمن انتظار برای نتایج جلسه فدرال رزرو نیم نگاهی هم به نتایج انتخابات آمریکا داشتند. اصولایک کنگره دوحزبی برای سهام خبر بدی خواهد بود چون این منجر به وضع قوانین جدید و دشوار خواهد شد و اعتماد کسب و کارها را کاهش خواهد داد. برخی تحلیلگران اما بر این باور بودند که پیروزی جمهوری خواهان برای انتظارات بازار از نرخ ارز این کشور مثبت خواهد بود و ریاضت بیشتر اقتصادی و تصدی گری کمتر دولت را در پی خواهد داشت، اما تمرکز اصلی بازار همچنان بر جلسه فدرال رزرو بود.
    

ما تو را گوگل کردیم!

تا چه میزان باید به اطلاعات اینترنتی در مورد افراد اهمیت داد؟
نویسنده: سریما نازاریان
منبع: HBR

    
    مارتا به آرامی از پله ها پایین آمد. یک لیوان چای برای خودش ریخت و نزدیک شومینه نشست. فرد روزنامه صبح را به دستش داد و توجه او را به خبری در صفحه اول جلب کرد. مقاله ای راجع به رد کردن ادعای یک زن مبنی بر کمردرد مزمن بر اساس نوشته های روانشناسانه اش روی اینترنت توسط شرکت بیمه بود.
    مارتا سرش را تکان داد. «این موضوع هر روز بدتر می شود. دور نیست روزی که مدارک و سوابق پزشکی همه روی اینترنت قرار بگیرد. دیگر حتی فکر هایمان هم شخصی نیست.» مارتای 58 ساله ادعا نمی کرد که در مسائل مربوط به اینترنت یک خبره است و قبول داشت که اطلاعاتش را تنها از روزنامه ها به دست می آورد. «فرد، دیگر رازی وجود ندارد. ما باید به زندگی کردن در این شرایط جدید عادت کنیم.»
    در همین زمان تلفن زنگ زد. جان هم اتاقی قدیمی فرد در دانشگاه بود که در حال حاضر در چند روزنامه آمریکایی در شانگهای کار می کرد. این دو دوست زیاد با هم ارتباط نداشتند و تنها هر از چندی احوال یکدیگر را می پرسیدند. پس از احوالپرسی، جان گفت که دخترش سوزان که در سانفرانسیسکو است، شنیده است که سازمان فرد می خواهد در چین هم شعبه بزند و او مایل است که در این حرکت سهیم باشد. جان از فرد پرسید که آیا او را می بیند یا نه. فرد سوزان را از زمانی که یک کودک بود دیگر ندیده بود. «او دختر خوبی است. مطمئنم از دیدن او پشیمان نمی شوی.»
    «من از دیدن او خوشحال می شوم. بگو با منشی ام هماهنگ کند.»
    
    
    نامزد
    یک ماه بعد سوزان در آنطرف کشور در مقابل آینه خودش را تحسین می کرد. او لبخندی بر لب داشت که رضایت او از زندگی اش را نشان می داد. او حس می کرد که در مسیر درستی قرار دارد. سوزان که در چین بزرگ شده بود، هنوز 30 سال هم نداشت. دو زبان ماندالین و چینی محلی را به خوبی صحبت می کرد، با اینکه دانش آموز متوسطی بود در چند مدرسه عالی پذیرفته شده بود و برکلی را برای تحصیل انتخاب کرده بود. چرا که پدرش هم در همین دانشگاه درس خوانده بود. او مدرک کارشناسی خود را در رشته تاریخ چین گرفت. با گرفتن چند پیشنهاد شغلی، تصمیم گرفت که در یک شرکت مشاوره مدیریتی مشغول به کار شود. سپس به استنفورد رفت و مدرک MBA خود را از این دانشگاه گرفت.
    در یک شرکت طراحی لباس مشغول به کار شد و شرکت را به سود آوری فراوان رساند. الان هم با این تجارب شغلی مایل بود تجربه مدیریتی اش را در بازارهای با رشد سریع مانند چین گسترش دهد. او وسایلش را برداشت، در را پشت سرش بست و به سمت فرودگاه رفت تا به فیلادلفیا نزد فرد برود.
    
    
    مغازه چینی
    فرد هر روز صبح ساعت 5:30 صبح منزل را به قصد دفترش ترک می کرد. او کارهای زیادی برای انجام دادن داشت و وقت برای تلف کردن نبود. با اینکه سازمان در سال 2006 یک فروش پنج میلیارد دلاری را تجربه کرده بود، اوضاع به همین منوال ادامه پیدا نکرده بود. چهار سال پیش سازمان فرد را استخدام کرده بود که با استفاده از یک عمر تجربه ای که در مدیریت شرکت های تولیدکننده وسایل گران قیمت داشت، سازمان را از وضعیت سکون در آورد.
    این کار چندان هم آسان نبود. با اینکه برخی از کارهایی که فرد کرده بود کمی سازمان را به سمت سودآوری برده بود، ولی مشکل بزرگتر از این حرف ها بود. مشکل این بود که مارک مغازه کم کم داشت مثل مشتریانش پیر می شد و جوانان، بیشتر ترجیح می دادند لباس های ارزان قیمت تر بخرند. پس برنامه هایی برای ایجاد تغییرات بسیار بزرگ در تصویر سازمان در ذهن مشتریان و همچنین در خطوط تولید نیاز بود.
    بزرگترین برنامه فرد این بود که سازمان را به چین گسترش دهد؛ چرا که بازار محصولات لوکس در این کشور سالانه 70 درصد رشد می کرد. او میلیون ها دلار را برای باز کردن شعب جدید در برخی از شهر های چین سرمایه گذاری کرده بود. با برنامه هایی که ریخته بود، فرد تنها به یک تیم برنده نیاز داشت. او رزومه سوزان را در دست گرفته بود: «واقعا سوزان الان چگونه شده است؟ شاید بشود برای او جایی در شرکت پیدا کرد. در این صورت هم به یک دوست لطف کرده ام و هم یک ستاره در حال رشد را استخدام کرده ام.»
    
    
    اولین برخورد
    وقتی سوزان وارد اتاق شد، اولین عکس العمل فرد این بود که بگوید او بسیار به مادرش شبیه است. آنها کمی راجع به زندگی سوزان و خانواده اش صحبت کردند و سوزان در حالی که اطراف اتاق را نگاه می کرد، به دنبال حرف های هوشمندانه ای بود که به مذاق فرد خوش بیاید. او گفت: «چینی ها می خواهند کمی جنبه های روانی را وارد ماتریالیسمی بکنند که در دهه گذشته کشور را به دست گرفته است. بهتر است که برای رویارویی با این موضوع آماده باشید.»
    کاملامشخص بود که او از جان نمی خواهد که به او لطف کند. او مقامی را می خواست که لیاقتش را داشت. او می خواست که رهبر تیم در یکی از شهر های چین شود. او گفت: «یک مغازه بسیار بیشتر از تنها شکل و نام برند است، بلکه برآورده کننده تمایلات مددوستی افراد است. من می توانم کمک کنم صنعتی را بسازید که مردم برای خرید کردن از آن از یکدیگر پیشی بگیرند. می توانیم از برخی مدل های قدیمی چینی در طراحی برند استفاده کنیم.»
    فرد گفت: «من راه را برای تو باز می کنم. چند مصاحبه ترتیب می دهم و از آن به بعد خودت باید از خودت مواظبت کنی.»
    سوزان چشمکی زد و گفـت: «حتما رییس».
    
    
    اخبار صفحه نهم
    ویرجینیا مدیر بخش منابع انسانی سازمان از کارهای فرد ناراحت بود. او فکر می کرد که فرد استعداد های داخلی را نادیده می گیرد و فقط از روی حس ششم، تیم مورد نظرش را انتخاب می کند. او از شیوه ای که فرد تنها پس از یک بار دیدن سوزان در مورد او صحبت می کرد، چندان خشنود نبود. البته با نگاهی به معرفی نامه های سوزان او دید که کارفرمایانش از او بسیار راضی بودند. همه او را به عنوان فردی بسیار خلاق و ریسک پذیر توصیف کرده بودند. او در حالی که فایل سوزان را مرتب می کرد، به عنوان یک کار معمول نام او را در اینترنت جست وجو کرد تا 11 صفحه اول گوگل در مورد او را ببیند. در صفحه نهم موضوعی بود که جالب به نظر می رسید. داستانی در یک روزنامه در سال 99 که او را به عنوان رهبر یک کمپ مخالفت با سازمان تجارت جهانی در چین به تصویر کشیده بود.
    ویرجینیا فکر کرد که این موضوع عجیب است و در این فکر بود که کمی بیشتر در این مورد جست وجو کند، که نامه ای از فرد به دستش رسید که در آن اعلام کرده بود که امروز نمی تواند او را ببیند. ویرجینیا از این موضوع ناراحت شد و فکر کرد که باید یافته هایش را هر چه سریع تر با فرد در میان بگذارد.
    
    
    یک پست قدیمی
    فرد مشغول آماده کردن اتاق برای جلسه بود که ویرجینیا وارد اتاق شد. او یافته هایش را که پرینت کرده بود، به فرد داد. «من فکر می کنم که سوزان در چین می تواند ما را با مشکل روبه رو کند.» فرد گفت: «جان مادرت ویرجینیا. در مورد هر کسی که در اینترنت جست وجو کنی، اگر کمی دقیق باشی، مطمئنا می توانی موضوعات نگران کننده ای پیدا کنی.» ولی در واقع او خوشحال بود که ویرجینیا نتوانسته بود چیزی جدیدتر از اخبار مربوط به هشت سال پیش پیدا کند.
    «بهتر است از سوزان بخواهیم که داستان را خودش تعریف کند.» فرد آنقدر از اینترنت سررشته داشت که بداند هر کسی می تواند در آن اطلاعاتی که مایل است را بگذارد. ولی ویرجینیا گفت که شاید بهتر باشد قضیه را با وکلای سازمان در میان بگذارند. چرا که آنها داشتند این موضوع را بررسی می کردند که جست وجوی سابقه افراد متقاضی شغل در اینترنت از نظر قانونی مشکلی نداشته باشد. ویرجینیا گفت: «شاید خوب نباشد اگر به او بگوییم که چون سابقه او را در اینترنت جست وجو کرده ایم، نمی خواهیم او را استخدام کنیم.»
    «شاید. ولی افرادی با این رزومه هر روز متقاضی کار در شرکت نمی شوند. اگر ما او را استخدام نکنیم، بسیاری شرکت های دیگر برای استخدام او سر و دست می شکنند.»
    
    
    تصمیم گیری
    مارتا و فرد در حال رفتن به رستوران برای شام بودند که مارتا پرسید قضیه از چه قرار است. او می دید که حواس شوهرش جمع نیست. فرد داستان را برای او تعریف کرد و سپس پرسید: «من چه باید بکنم؟ با گسترشی که اینترنت پیدا می کند، هر روز جوانان کمتری را می توان یافت که مشکلی نداشته باشند. من فکر می کنم افراد باید کمی بخشنده تر باشند.»
    مارتا چند دقیقه سکوت کرد و سپس گفت: «پست های اینترنتی وقتی درست شدند، دیگر از بین نمی روند. دیر یا زود افرادی پیدا می شوند که این اطلاعات را بیابند و اگر این اطلاعات به دست افراد نامناسب برسد، برنامه هایی که برای چین ریخته ای، نابود می شوند.»
    فرد تعجب کرد. او انتظار داشت که مارتا بگوید که اصلابه این موضوع اهمیت ندهد و سوزان را استخدام کند. او با خودش فکر کرد: «نمی دانم. مشکل اینجاست که من می خواهم بهترین افراد ممکن را برای این تیم انتخاب کنم. و اگر تنها آنهایی را مد نظر داشته باشم که همیشه بدون کوچکترین خطر کردنی زندگی کرده اند، چگونه خواهم توانست یک تیم عالی بسازم؟»
    سوال: آیا فرد باید سوزان را به رغم سابقه ای که در اینترنت از او موجود است، استخدام کند؟
    

خداحافظ ایتالیا

تایم گزارش می دهد

   
    
    چرا جوانان ایتالیایی کشورشان را ترک می کنند؟
    خیلی نادر است که از زبان رییس یکی از بزرگ ترین دانشگاه های کشوری چنین توصیه ای بشنوید. پیر لوئیجی چلی، رییس دانشگاه لوییس رم، نوامبر گذشته در نامه ای سرگشاده به پسرش نوشته بود: «این کشور، کشور تو، دیگر جایی نیست که بتوان با غرور در آن زندگی کرد... به همین خاطر است که با نهایت رنجش قلبم، به تو نصیحت می کنم پس از پایان تحصیلاتت، مسیر خارج کشور را پیش بگیری. برو به آنجایی که هنوز وظیفه شناسی را ارج می گذارند و شایستگی و کاربلدی احترام به دنبال می آورد.»
    این نامه، وقتی در روزنامه «لارپوبلیکا»ی ایتالیا چاپ شد، سیل احساسات میهن پرستانه را برانگیخت. خیلی ها قبول داشتند که چلی، روی نکته ای دست گذاشته است که در میان جوانان هم نسل فرزند او روز به روز رنگ و بوی قوی تری می گیرد، این نسل امیدها و موفقیت هایشان را در خارج از مرزهای کشور خود جست وجو می کنند. مفسران بر جریان شتابنده مهاجرت جوانان ایتالیایی انگشت می گذارند و نگرانند که کشورشان اینچنین مستعدترین نیروهای خود را از دست بدهد. با منافع ریشه دوانده و وضعیت آشفته سیاسی کشور – که فقط همین تابستان گذشته انشقاق سیاسی تا مرز واژگونی دولت برلوسکونی پیش رفت – خیلی ها نه تنها امیدی به اصلاح ندارند بلکه می گویند حتی شاید معکوس کردن این روند نیز ناممکن باشد. سرجیو ناوا که مجری برنامه رادیویی «استعداد جوان» و نویسنده کتابی به نام «پرواز استعدادها» است، می گوید: «ما جریان خروجی داریم، اما تقریبا هیچ جریان ورودی نداریم.»
    انگیزه مهاجران تازه با آنها که قرن پیش جزو آخرین موج مهاجران اقتصادی جلای وطن کردند تا شانسشان را در کشور دیگری بیازمایند، فرق زیادی ندارد. اما این بار به جای کشاورزان روستایی و کارگران یدی که راه نیویورک سیتی را در پیش گرفته بودند، این تحصیلکرده ترین و نخبه ترین شهروندان ایتالیا هستند که از بازار کار یخ زده و سیستم استخدام ارباب مسلک و قوم و خویش پرستشان می گریزند. برای بسیاری از بااستعدادترین و آموزش دیده ترین اهالی این کشور، سرزمین فرصت ها هرجایی به غیر وطن خودشان است.
    یک نمونه اش لوکا ویلیرو، آرشیتکت 31 ساله است. پس از آنکه سال 2006 از دانشگاه جنوا فارغ التحصیل شد و کار به دردبخوری در کشورش نیافت، راه خارج را پیش گرفت، ابتدا یک سال در دفتر «رم کولهاس» روتردام کار کرد و حالانیز سمت رده بالایی در دبی پذیرفته است. در کشور خودش رزومه او چنگی به دل هیچ کس نمی زد. اما در دبی تیمی هفت نفره را مدیریت می کند. خودش می گوید: «روی پروژه های ساخت موزه، ویلاو مراکز فرهنگی کار می کنم، شغلی رو به ترقی دارم.» فرار از ایتالیا نقشه های زندگی ویلیرو را نیز سرعت بخشیده است. همین سپتامبر او و همسرش انتظار اولین بچه شان را می کشند، در صورتی که خودش می گوید در ایتالیا به این زودی ها حتی فکر زندگی مشترک هم نباید به سرش می زد. «همه دوستانم در ایتالیا مجردند، مشاغل ابتدایی دارند و با پدر و مادرشان زندگی می کنند. اینجا آینده دارد. هر سال اتفاق تازه ای می افتد، طرح های تازه، پروژه های تازه. توی ایتالیا، باد از وزش افتاده، همه چیز متوقف است.»
    ایتالیا حساب و کتاب مهاجرت جوانان متخصص اش را نگه نمی دارد، اما حکایت ها دهان به دهان می چرخند، این روند روز به روز هم بیشتر قوت می گیرد. شمار دارندگان مدارک دانشگاهی 25 تا 39 ساله که هر سال در پایگاه اطلاعات دولت ایتالیا وضعیت شان را «شاغل در خارج» ثبت می کنند، پیوسته رو به افزایش بوده است، از 2،450 نفر در 1999 تا 4،000 نفر در 2008. موسسه تحقیقاتی چنسیس برآورد کرده است که حدود 11،700 نفر از میان فارغ التحصیلان 2006 در خارج شاغل شده باشند که این یعنی یک نفر از هر بیست و پنج نفری که در آن سال فارغ التحصیل شده اند. طبق تحقیقات موسسه بچلر که آژانس استخدامی فعال در میلان است، 33 درصد از فارغ التحصیلان جدید ایتالیا احساس می کنند که برای استفاده کردن از مدرک شان باید وطن را ترک کنند. یک سال بعد از این تحقیق 61 درصد از باقی مانده ها گفته اند که احساس می کنند باید می رفتند.
    یافتن دلیل همه اینها زیاد هم سخت نیست. بار اقتصاد ایتالیا بر دوش جوانانش افتاده است. طبق ارقامی که ماه مه توسط اداره آمار ملی منتشر شده بود، 30 درصد از ایتالیایی های 30 تا 34 ساله هنوز با والدین شان زندگی می کنند که این رقم نسبت به سال 83 سه برابر شده است. یکی از هر پنج جوان 15 تا 29 ساله عملااز دور خارج شده است: نه درس می خواند، نه کار می کند و نه آموزش دیگری می بیند. چلی می گوید: «ما داریم کل یک نسل را به زباله دانی می فرستیم.»
    
    
    شغل ها برای پیرپسران
    ایتالیایی هایی که آموزش دانشگاهی ندارند معمولادر اقتصاد سیاه فعال می شوند، هرطور کاری که بگویید می کنند، اما فارغ التحصیلان دانشگاهی – یا به طور کلی آنها که آرزوهای بزرگتری دارند – کارشان برای یافتن شغلی که به مهارت هایشان بخورد خیلی مشکل تر است. نرخ بیکاری میان فارغ التحصیلان دانشگاهی 25 تا 29 ساله ایتالیا 14 درصد است که یعنی دو برابر باقی کشورهای اروپا و خیلی بالاتر از آن نسبت به افراد بی مدرک.
    ایتالیایی ها برای مشکل شان اصطلاح خاصی دارند: جرونتوکراسی یا حکومت سالخوردگان. بخش بزرگی از اقتصاد صرف رتق و فتق امور سالمندان می شود. درحالی که مخارج کشور در بخش مسکن، اشتغال و خدمات کودکان خیلی کم است – هزینه هایی که جوان ها برای راه افتادن زندگی شان نیاز دارند. ایتالیا یکی از بزرگترین صندوق های بازنشستگی اروپا را دارد، بخش زیادی از آن هم بدهی است. این عدم توازن حتی به بخش خصوصی هم سرایت کرده است، جایی که اصناف ملی و فرهنگ سالخورده سالار، شغل های خوب تر را به جوان ها نمی دهد.
    ایتالیا همیشه از نظام سلسله مراتبی اش آسیب دیده است، جوان ها به قدرت نمی رسند، مگر زمانی که دیگر خودشان به دنبال سوء استفاده از موقعیت خویش هستند. فدریکو سولدانی 37 ساله که اپیدمی شناس است و سال 2000 پیزا را ترک کرد و حالادر واشنگتن مشغول به کار است، می گوید: «تجربه داشتن یا نداشتن تان را از روی رزومه یا قابلیت هایتان نگاه نمی کنند، فقط سن و سالتان مطرح است. تا وقتی که زیر 40 سال باشید، یعنی جوان و بی تجربه اید.»
    این سیستم، مادامی که اقتصاد رو به رشد بود کم یا بیش کار می کرد. اگر صبر می کردید، بالاخره موقعیت شغلی خوبی نصیبتان می شد، اما با این رکود طولانی، بازار کار خشکیده است. صف دیگر جلو نمی رود. تقاضا برای برخی کارهای خوب به قدری کم است که یافتن موقعیت در آنها تقریبا موروثی شده است. در کشوری که موفقیت بر پایه رابطه بازی و سالمندی است، تنها دوستان و فرزندان اقلیت نخبه از خط می گذرند.
    برای بقیه، یا کار گیر نمی آید، یا پرداختش مکفی نیست، یا اینکه هیچ مسوولیت و جای پیشرفتی ندارد. فلیپو اسکونیامیلیو که 29 ساله و دبیر انجمن متخصصان MBA ایتالیا است با یک مقایسه ساده دریافتی خالص یک مدیر MBA در شرکتی بین المللی در آمریکا با همتای ایتالیایی اش نشان می دهد که طرف ایتالیایی تنها 58 درصد حقوق او را می گیرد. «اگر استعداد داشته باشید و بخواهید تلاش کنید، موفق شدن در آمریکا آسان تر است.» اسکونیامیلیو که از مدرسه بازرگانی کلمبیا فارغ التحصیل شده است پیشنهاد شرکت های ایتالیایی را زمین گذاشت تا کاری در آمریکا بگیرد. خودش می گوید این انتخاب «70 هزار یورو (90 هزار دلار) می ارزد.»
    البته تنها دریافتی بیشتر نیست که ایتالیایی های جوان را به مهاجرت ترقیب می کند: مساله فرار از کارهای احمقانه، و حرفه هایی که هیچ وظیفه و مسوولیت خاص و چشم اندازی برای پیشرفت ندارند نیز هست. سیمونه بارتولینی که 29 ساله و طراح پرینت های تبلیغاتی است، می گوید: «در ایتالیا اگر جوان باشید، یعنی که بخشی از مشکل هستید. بقیه کشورها شما را یک فرصت می بینند.» بارتولینی در سیدنی فعالیت می کند، سال 2007 رم را ترک کرد: «هر طرحی که می دادم رد می شد. همه چیز را با نه جواب می دادند. کوچک ترین اشتباهی که می کردی زیر آتشبار قرار می گرفتی. آنها مجری می خواهند، متفکر نمی خواهند.» در استرالیا بارتولینی حرفه موفقی شروع کرده است که در ایتالیا هیچ امکانی برای آن نبود.